Als donderslag bij heldere hemel – Sleutel

De komende tijd ga ik vanuit mijn eigen novelle Sleutel een gedeelte van een hoofdstuk voorlezen van waaruit ik een aantal vragen zal stellen die je aan het denken zet. Maar die hopelijk ook jou sleutels bieden om situaties op een andere manier aan te kunnen gaan. Om dit te beluisteren kun je de podcast openen via https://soundcloud.com/user-79354976/als-donderslag-bij-heldere-hemel-sleutel

Het eerste hoofdstuk uit Sleutel heeft als titel: Als donderslag bij heldere hemel.
Misschien herken je het wel, er gebeurt iets totaal onverwachts, iets wat je totaal niet verwacht, iets wat je verrast en wat misschien zelfs de grond onder je voeten doet schudden.
Voor dat ik meer ga zeggen hier eerst een belangrijk gedeelte uit dit hoofdstuk.

‘Met haar linker hand aan het stuur zoekt haar andere hand naar de enveloppe in de handtas naast haar. Haar hand blijft erop rusten terwijl ze peinzend met haar ogen gericht op het verkeer terugdenkt aan gisteren. Het moment dat ze thuis in de hal haar lange jas met een zwaai achter haar rug omsloeg en haar armen hun weg vonden door de mouwen. Klaar om te vertrekken naar een cursusdag. Het was alweer de laatste en ze was nieuwsgierig naar wat de dag haar zou gaan brengen.
Terwijl haar vingers een voor een de knopen door de lussen duwden zag ze ineens de schaduw van de postbode door het raam van de voordeur. Haar spontane ‘Dankjewel!’ klonk door de hal, niet beseffend waarvoor ze bedankte.
Met een zware plof viel de enveloppe op de deurmat waarbij haar ogen gelijk aan het met de hand geschreven adres bleven haken. In gedachten trok ze de conclusie dat het ontvangen van handgeschreven post inmiddels meer tot de verleden tijd hoorde. Ze voelde het gewicht en keek nieuwsgierig naar het handschrift om te ontdekken van wie deze brief afkomstig was. Netjes scheurde ze met haar wijsvinger de enveloppe langs de rand open waarna een oude sleutel met veel kabaal hard op de plavuizenvloer stuiterde.
Ze schrok. Versteend keek ze naar de sleutel. Zo snel als ze maar kon gingen haar ogen in sneltreinvaart heen en weer over de brief, ze bleven uiteindelijk ontzet steken bij de afzender: Madam Fleury. Donkere wolken kwamen geruisloos aan glijden en bleven dreigend boven haar hangen. De brief in haar handen begon te trillen, de tijd stond stil.

Op dat moment kwam Ewoud naast haar staan, pakte de sleutel van de grond en las over haar schouder mee. Met bange ogen keek ze hem aan en fluisterde: ‘Nee, dit wil ik niet, niet nu.’
Kalm nam hij de brief uit haar handen, vouwde hem op en schoof hem tegelijk met de sleutel terug in de enveloppe. ‘Eerst even rustig worden. Ik maak een kop koffie. Als je vanavond terug bent van je cursusdag hebben we het er samen over.’
Kwaad rukte ze haar jas los en gooide die op de grond. Stampend met haar hakken op de plavuizenvloer klonk het boos: ‘Waarom nu! Ik wil er niet heen, ik ga niet, nooit!’
Met een harde knal viel de gangdeur achter haar dicht waarna oude Franse scheldwoorden door het huis donderden. Ewoud duwde haar met zijn beide handen in een stoel, zijn gezicht dicht voor de hare. ‘Hé, je bent nu hier. Je hebt hier jouw eigen leven met mij opgebouwd en dat pakt niemand ons af. Dat laten we niet gebeuren. Oké?’
Haar ogen vol tranen probeerden zich vast te klampen aan de zijne. Hij had gelijk, dacht ze, zoals zo vaak. Onder zachte dwang van Ewoud dronk ze haar koffie op en stond na een diepe zucht op. Hij sloeg zijn armen om haar heen waarna ze zijn omhelzing beantwoordde of eigenlijk zich aan hem vastklampte. Ze wilde zich verstoppen. Wegkruipen, hunkerend tegen hem aan. Met haar hoofd leunend tegen zijn borst waren het stille tranen die natte plekken op zijn poloshirt brachten. Uiteindelijk gaf ze hem vluchtig een zoen, pakte haar jas van de grond en vertrok.

Die avond zaten ze zwijgzaam tegenover elkaar aan tafel. De brief en sleutel tussen hen in. Een flink gevuld glas Merlot met de geopende fles ernaast gaven haar de moed om te blijven zitten. ‘Je moet erheen, Luci, en het is het beste als je alleen gaat.’
‘Noem me geen Luci!’ zei ze sissend van woeden.
Ewoud liet zijn hoofd zakken en zijn vingers grepen zich aan zijn blonder krullen vast. Met dichtgeknepen ogen probeerde hij helder na te denken waarna hij haar aankeek. ‘Sorry lieverd, door deze brief val ik zelf ook weer terug in het verleden.’
‘Ja, precies! Deze brief gooit alles overhoop en maakt mij woest!’
‘Jij gaat erheen, Lucia, ik zorg dat het hier thuis blijf draaien en ben er voor de kinderen. Ik zal die chambre d’hotes “La Maison Bleue” bellen en reserveren voor drie nachten. Je zal daar morgen allerhartelijkst ontvangen worden, dat weet ik zeker.
‘Morgen? Drie nachten!’
‘Ja, je gaat nu je afspraken verzetten zodat je morgenvroeg kunt vertrekken.’
‘Er wordt mij even een brief gestuurd met het verzoek om te komen en vervolgens wordt er klakkeloos vanuit gegaan dat ik in de auto spring en daarheen ga?’
Boos keek ze in zijn heldere blauwe ogen in de hoop dat hij haar gelijk zou geven. Hij zweeg wijselijk.
‘Je weet niet wat je zegt. Ik kan dat niet, ik durf het niet’ zei ze boos met neergeslagen ogen die verdwenen in rode wijn. Haar handen draaiden het glas onrustig rond terwijl ze allerlei praktische excuses bedacht. De kinderen met hun weekagenda, haar eigen afspraken. En natuurlijk de auto die allang een beurt had moeten krijgen bij de garage. Onverantwoord om daarmee naar Frankrijk te rijden. Bovendien had ze morgenvroeg een afspraak staan met haar vriendin waar ze naar uitkeek. Juist nu had ze een goed gesprek nodig.
‘Ik geloof in je, Lucia, probeer het in ieder geval.’
Opnieuw bleef het lang stil en keken ze elkaar herhaaldelijk in de ogen. Alsof ze met een wedstrijdje handdrukken bezig waren en het onbeslist was wie de winnaar zou worden.
Natuurlijk was dat Ewoud met de zelfverzekerde en rustige blik in zijn ogen.
‘Maximaal twee nachten, geen drie,’ zei ze op een ijzige toon waarvan Ewoud wist dat hij er beter maar niet tegenin kon gaan voordat ze helemaal zou afhaken.
Na een flinke slok wijn pakte ze geïrriteerd en met grote tegenzin haar agenda erbij en verzette alle afspraken. Vervolgens dronk ze met een lange teug haar glas leeg en duwde de stoel te hard naar achteren waardoor hij omviel. Als laatste protest ging ze stampend met haar voeten de trap op om haar koffer in te gaan pakken. Terwijl ze probeerde te bedenken wat ze mee moest nemen, groeide de angst in haar. Het verontrustende idee dat ze helemaal alleen die autorit moest maken en daar eenzaam in het dorp zou zijn, deed de chaos in haar hoofd toenemen. Ze twijfelde of ze in plaats van een koffer niet beter haar rugzak mee kon nemen. Ze koos voor het laatste. Hoe meer kledingstukken erin verdwenen, hoe groter haar angst werd. De geluiden om haar heen verstomden. Geruisloos steeg ze op. Als een luchtballon, steeds hoger en hoger. Alles beneden haar werd kleiner. Alleen en bang, zwevend in een donkere lege ruimte. De ruimte waarvan ze dacht dat die voorgoed verdwenen was.’

Tot zover uit het eerste hoofdstuk van de novelle Sleutel

Misschien herken je het wel. Je zit lekker in de flow, doet je ding, bent goed bezig en dan ineens helemaal onverwachts gebeurt er iets, doet er zich iets voor wat plots klaps alles op z’n kop zet. Je wilt dat het er niet is maar het is er wel en je zal er wat mee moeten.
Het kan zijn dat je het bericht krijgt van je werkgever dat je ontslag krijgt. Het kan zijn dat je van de arts het bericht krijgt dat je te maken hebt met een chronische ziekte of nog erger een kwaadaardige ziekte. Het kan zijn dat er iets gebeurt met je kinderen of kleinkinderen wat het leven van je kind of kleinkind op de kop zet. Of je wordt ziek vanwege Corona, misschien valt het ziek zijn nog wel mee maar blijf je met enorme restklachten zitten en snak je terug naar je gewoon goed voelen.

In het geval van Lucia wordt ze geconfronteerd met een donkere wolk uit haar verleden die ineens dreigend boven haar hangt. Het raakt haar ‘zijn’, haar bestaan. De grond onder haar voeten begint te schudden.
Vanuit mijn werk noem ik dat nog wel eens jouw bestaansgrond. En in het geval van Lucia begint de bestaansgrond die ze had ingenomen te schudden en ontstaan er ineens scheuren en gapende kloven.

Een eerste reactie op iets wat als donderslag bij heldere hemel is een schok. En het is afhankelijk van hoe stevig je staat hoeveel impact die schok op jou heeft.
Lucia heeft door haar nog niet helemaal verwerkte verleden de neiging om door de schok angstig te worden maar ook boos. Ze wil niet geconfronteerd worden met haar verleden terwijl ze ergens diep weg weet dat ze er niet aan zal ontkomen.

Hoe reageer jij bij een onverwachte schok?

Ik weet niet wat jouw eerste reactie zou zijn? Begin je te schreeuwen, te vloeken, te gooien met deuren? Of weet je van jezelf dat je beter het bos in kunt duiken omdat je beter even niemand om je heen moet hebben?

Het kan ook zijn dat het zo overweldigend is dat het eigenlijk teveel is om mee te kunnen dealen. Dat zie je in het laatste stukje als Lucia haar tas aan het inpakken is ook gebeuren. Eigenlijk is het teveel. Je zou het een soort van dissociëren kunnen noemen. Ze is er wel en handelt wel maar ze zet haar gevoel uit omdat het teveel, te ingewikkeld is voor haar om er op een rustiger manier mee om te kunnen gaan.

Ik spreek regelmatig in mijn praktijk mensen die er zo naar verlangen om stevig, sterk maar ook vrij te kunnen staan in het leven. Hoe het ook gaat, wat er ook gebeurt. En dat is een mooi en goed verlangen. Wat ik vaak zie is dat mensen op dit soort momenten reageren vanuit een overlevingsmechanisme. Ze trekken zich terug. Worden stil. Gaan uit de verbinding. Schakelen hun gevoel op de een of andere manier uit.
Blijkbaar was dit vroeger tijdens het opgroeien ook nodig om te kunnen overleven. Het nare is dat het systeem, het brein, nog steeds in het hier en nu denkt dat dit nodig is om zo te doen.
Je hebt niet voldoende geleerd vanuit je opgroeien of tijdens de dingen die je overkwamen op een goede manier om te gaan met je gevoelens en emoties. Die serieus te nemen. Er mee te mogen zijn. Je hebt niet geleerd het in verbinding en samen te mogen doen in plaats van alleen.

Lucia heeft Ewoud die haar bijstaat en wat duwtjes geeft, maar ze zal uiteindelijk mogen leren hoe ze die duwtjes aan haarzelf kan geven.

Hoe heb jij dat? Hoe ga jij om met onverwachte situaties?
Met keuzes die je noodgedwongen moet maken terwijl het zo’n pijn doet en verdriet geeft?
Wat heb jij jezelf aangeleerd of moeten aanleren om te overleven?

Ik ben zelf vroeger best angstig opgegroeid waardoor ik in ieder geval niet voldoende vertrouwen kon opbouwen in mezelf, in de ander, in God, in de wereld. Dus alles wat gebeurde wat niet goed was of onverwachts er ineens was maakte mij opnieuw bang en tegelijk ook alleen. Ik leerde heel goed te overleven op eigen kracht.
Gelukkig na jaren hard werken door middel van therapie groeide ik steeds meer van een overleven naar een leven. Dus het kan echt! Je kunt patronen in jezelf doorbreken en nieuwe ruimte ontdekken waarin je helemaal mag zijn en stevig kunt blijven staan, hoe dan ook en wat dan ook.
Ook in deze novelle is er de metafoor van de Eik. Stevig geworteld in vruchtbare grond. In balans. Onder de grond met haar wortels verbonden met de Eiken om haar heen. Zich uitstrekkend naar boven om te kunnen ontvangen. In de ruimte om helemaal te mogen zijn.

Stevig geworteld als een Eik

Wat je kan helpen om in onverwachte situaties steviger te staan als een Eik is:

* Voor jezelf nagaan hoe je het anders zou willen kunnen doen.
Soms is dat moeilijk om te kunnen bedenken maar misschien ken je mensen om je heen die voor jou een voorbeeld zijn, ook hierin.

* Een tweede tip is:
Putten uit bronnen die jou sterker zullen maken.
Dan kan het gaan over jezelf de waarheid voorhouden en de leugens en kritische stemmen buiten de deur zetten.
Dan kan het gaan over bewust anderen leren vertrouwen. Nog meer bewust liefde leren ontvangen van de mensen om je heen waar je je veilig genoeg bij voelt.
Dan kan het gaan om een stap te zetten uit je comfortzone en te ontdekken dat je er echt mag zijn in de tijd en ruimte die je gegeven wordt.
Als je christen bent kan God of Jezus daar een grote rol in spelen. Hij is de ideale complete persoon waar je je aan mag hechten en die je wil overladen met liefde en waarheid.

Als je er hulp bij nodig hebt ben je welkom om contact op te nemen via www.mirjamkarssen.nl Daar kun je ook via de webshop de novelle Sleutel kopen https://mirjamkarssen.nl/product/sleutel/
Volgende keer sta ik stil bij het tweede hoofdstuk: Op de vlucht.

Voor nu wens ik je alle goeds en….dat je voeten mogen gaan waar je hart wil zijn.