De angst in de ogen kijken – Sleutel –

Vandaag wil ik graag met je stil staan bij het negende hoofdstuk van de novelle Sleutel met als titel: De angst in de ogen kijken.
Eerst uit dit hoofdstuk het volgende gedeelte.

‘Lucia hoort de muziek van een regionale radiozender uit de boxen komen en loopt met haar hakschoenen op het ritme van de muziek door het donkere café. Achterin is een klein buitenplaatsje waar Lucia haar ziet zitten. De rug recht, los van de rugleuning. Haar onderarmen die op het kleine vierkante tafeltje rusten, de handen losjes gevouwen. Ouder geworden en inmiddels met bril. Nog steeds is er dezelfde kracht in haar houding.
Verrast is ze als ze een voor haar onbekende man in driedelig pak bij haar aan tafel ziet zitten. Hij merkt de aankomst van Lucia als eerste op en fluistert haar wat in haar oor. Zij kijkt naar Lucia waarna er een aarzelende glimlach op haar gezicht verschijnt. Lucia loopt op hun beiden af en voelt haar benen onvast worden. Met moeite kijkt ze haar even in de ogen waarna ze elkaar begroeten met twee zoenen. ‘Wat ben ik blij je te zien, Lucia. Goed dat je er bent.’
‘Dankjewel, ja het is lang geleden.’
De man staat vervolgens ook op en pakt met mijn mollige hand die van haar terwijl hij maar blijft schudden. Hij stelt zich voor als een notaris uit Reims. Lucia trekt haar hand los en probeert vriendelijk te blijven.
‘Ga zitten Lucia,’ zegt ze. ‘Waar heb je zin in? Koffie, thee of iets anders?’
‘Een dubbele espresso met een glas water alsjeblieft.’
Madama Fleury loopt naar de bar en de notaris excuseert zich omdat hij even naar het toilet moet. Het geeft Lucia even de tijd om te acclimatiseren. Met een diepe zucht draait ze haar hoofd naar links en rechts en rekt haar nekspieren wat op waardoor haar stoel begint te wiebelen. Het irriteert haar. Ze staat op en verwisselt haar stoel met een andere die stevig met alle vier poten op de grond staat. De enveloppe legt ze bij haar op de hoek van het tafeltje. Gespannen wacht ze af. Madame Fleury zet drie kopjes koffie, een glas water en een kannetje melk op het tafeltje waarna ze tegenover haar plaatsneemt. Met haar ogen gericht op haar espresso hoort ze de eigenaar van het café meezingen op de melodie van een oude bekende Franse chanson.
‘Ben je erg geschrokken, Lucia?’
Lucia slikt, haar warme betrokken stem maakt haar week. Streng spreekt ze zichzelf toe dat ze nu niet hier in tranen moet gaan uitbarsten maar flink moet zijn. Ze beweegt het kopje koffie naar haar mond toe. In een flits ziet ze met afschuw de afdruk van een oud restje roze lippenstift op de rand van het kopje. Met een halve slag draait ze het kopje en zet het weer terug. Blij met het water in een glas dat wel schoon lijkt te zijn neemt ze een slok die ze even in haar mond laat liggen. Ze kijkt Madama Fleury kort aan waarna ze het koude water doorslikt, dat door haar slokdarm verkoelend naar beneden glijdt. ‘Ja, ik het dit dorp bewust voorgoed achter me gelaten, dat weet je,’ zegt ze met gespannen stem, ‘toch dwing je mij na zoveel jaren weer terug te komen. Je mag Ewoud dankbaar zijn dat ik zonder tegenbericht hier nu ben.’
Lucia hoort het verwijt in haar woorden maar voelt nu ze het woord neemt ook kracht.
‘Ik kon niet anders, Lucia, ik waardeer het zeker dat je deze moeilijke stap zet. Ik heb er heel lang mee gelopen en over nagedacht en ik geloof dat het nu tijd is.’
‘Tijd? Tijd voor wat? Je stuurt me een brief met de opdracht om hierheen te komen en stopt er de sleutel in van mijn ouderlijk huis. De sleutel die jarenlang als een molensteen om mijn nek heeft gehangen.’
Even kijkt ze Madame Fleury aan en ziet pijn in haar ogen. Op een wat mildere toon vervolgt ze: ‘Ik ben en blijf je de rest van mijn leven dankbaar voor wat je hebt betekend maar het is klaar. Zeg me wat je wilt dan kan ik weer vertrekken naar Ewoud en de kinderen en dit werkelijk voorgoed achter me laten.’
‘Lucia, ik het je bewust hier en nu uitgenodigd. Het is niet klaar.’
Ze trekt haar wenkbrauwen op en ziet de spanning op het wit wegtrekkende gezicht van Madame Fleury. Ze volgt de rimpels die zich door alle jaren heen om haar ogen en mond hebben gevormd en ziet haar ogen vochtig worden. Zo breekbaar heeft ze haar nog nooit gezien.
Lucia draait wat op haar stoel heen en weer. Haar hart bonkt in hoog tempo en ze voelt zich licht in haar hoofd worden. Alsof haar lichaam duidelijk maakt dat ze zich lang genoeg sterk heeft voorgedaan en de tank leeg raakt. Ze dwingt zichzelf om de stoel en de grond bewust te voelen. Met de focus op de zachtheid van haar voeten in haar schoenen denkt ze terug aan de geur van lavendel en Victors woorden.
De notaris komt weer bij hen aan tafel zitten. Omdat er op het kleine tafeltje geen ruimte is voor zijn donkerbruine koffer schuift hij gelijk zijn stoel weer wat naar achteren en klapt hem op zijn schoot een stukje open. Net ver genoeg om er met zijn mollige hand een papieren dossier uit te kunnen halen. Haar oog valt op haar meisjesachternaam die ze bovenaan het dossier ziet staan. Die heeft ze al in geen eeuwigheid meer genoemd of gebruikt. Aan een stuk ratelt hij door. Het klinkt alsof hij een opname afspeelt die dagelijks wordt afgedraaid. Ze hoort hem wat regels uit de wet over nalatenschap noemen. Lucia laat de man maar praten, haar zorg gaat nu even naar Madame Fleury. Ze volgt haar als ze een zakdoek uit haar tas haalt en lijdzaam meeluistert, haar ogen gericht op de kraakheldere witte zakdoek in haar handen. Ze kijkt naar haar ouder geworden handen en haar vingers die nerveus de witte zakdoek vastpakken alsof ze op het punt staat zichzelf ermee over te geven.
Dan valt de naam van haar vader. Hij is blijkbaar vier maanden geleden overleden in Reims in een verzorgingstehuis. Vervolgens klinkt de straatnaam van haar ouderlijk huis. Lucia onderbreekt de notaris. ‘Wat is daarmee?’
Er valt een ongemakkelijke stilte.

Tot zover.

Dit hoofdstuk is een spannend hoofdstuk in de novelle Sleutel omdat Lucia opnieuw de grond onder haar bestaan voelt schudden. En daarvoor moet ze ook nog eens heel wat stappen zetten en angst in de ogen kijken.
Toch gaat ze het wel aan. Ze had vanuit oude overlevingspatronen ervoor kunnen kiezen om dit niet te doen, ze kiest ervoor om een stap buiten haar comfortzone te zetten terwijl haar dat veel aan energie, spanning, en oude pijn kost.

Angst is in feite een eenvoudig waarschuwingsmechanisme, aangevuurd door de amygdala in de je brein. Het laat je zien wat mogelijke gevaren zijn. Maar hoe jij met die meldingen omgaat en of jij zo’n signaal naast je neerlegt, er voor vlucht of als reëel aanvaardt, is aan jou.

Lucia gaat het hier in dit hoofdstuk aan en incasseert heel wat.
Misschien herken je het zelf ook wel. Dat je liever niet door de angst heengaat. Dat je last kunt hebben van angst voor de angst. Dat je heel goed weet hoe je lichaam daarop reageert, welke signalen en klachten het geeft van spanning en angst.
Ik ben er in ieder geval vanuit het verleden erg bekend mee en ik kan je zeggen dat het een verschrikkelijk dilemma en rotgevoel is, angst en angst voor de angst, en het heeft mij heel veel gekost om te leren de angst in de ogen te kijken.

Daarom in deze blog een aantal belangrijk tips en tools:

De eerste is: Kijk je angst in de ogen.
Dus zet de angst niet uit je hoofd. Denk niet: Het zit tussen mijn oren en ik moet proberen er niet aan te denken. Het is een grote misstap als je denkt dat je je moet verzetten tegen je angst.
Het werkt ook niet, zodra je lichaam in die angst zit kun je het willen wegduwen maar komt het gewoon weer terug.
Dus de angst proberen weg te duwen, er voor wegkruipen of de angst negeren heeft geen zin. Luister hierin ook naar je lichaam want het geeft eigenlijk het signaal dat het wat nodig heeft. Kijk de angst in de ogen, aanvaard dat de angst er is, dan kan uiteindelijk je lichaam kalmeren en tot rust en ontspanning komen.
Hoe meer jij je verzet, hoe meer de alarmfase verhoogt in je lichaam en de stress en angst oploopt.

De tweede is: Controleer in jezelf of de angst realistisch is.
Loop niet als een schaap in de kudde mee in de angstige gedachten die zich razendsnel in jezelf ontvouwen.
Vraag jezelf af: Is dit werkelijk zo? Klopt het wat ik nu bedenk? Zou het ook anders kunnen zijn?
Probeer te relativeren.

De derde is: Word je bewust ervan of het misschien ook angst kan zijn van het kleine jongetje of meisje in jou met zijn of haar kernovertuigingen. Als dit speelt denkt je systeem als het waren dat het weer een soort zelfde situatie met angst is als vroeger. Probeer dan als de volwassene die je nu bent, die kleine in jou gerust te stellen, dat er geen reden is tot paniek, dat er nu geen gevaar is. Geef aan dat je voor die kleine gaat zorgen. Zo kom je er tegelijk wat boven te staan als de volwassene van nu en trek je het wat uit elkaar. Dit kan een hele lastige zijn om te doen.

Ik ben me er bewust van dat dit niet tools zijn die je makkelijk even toe kunt passen. Ik ben er zelf jarenlang mee bezig geweest, door therapie, EMDR, Brainspotting en het gebruik van de Alpha Stim. Heb je er hulp bij nodig en ervaar je juist ook in de tijd als deze veel spanning, stress en angst, neem dan gerust contact met mij op via mijn website.
Wil je meer ontdekken over Lucia en wat zij allemaal meemaakt als volwassene in het boomhuis van Grote Berceau dan kun je de novelle bestellen in de webshop van mijn website. En er is momenteel een leuke aanbieding, deze maand november en ook december betaal je geen verzendkosten.
Wil je de metafoor van een boom of een Eik voor jezelf meer uitwerken dan kan ik je het boek Groeikracht aanbevelen die ook te vinden is in mijn webshop via www.mirjamkarssen.nl

De volgende keer sta ik stil bij het tiende hoofdstuk uit de novelle Sleutel met als titel: Diepgeworteld val je niet om.
Voor nu wens ik je alle goeds en….dat je voeten mogen gaan waar je hart wil zijn.

Wil je de podcast van deze blog beluisteren dan kan dat via https://soundcloud.com/user-79354976/de-angst-in-de-ogen-kijken-sleutel