Diepgeworteld val je niet om

by | 25 nov 2021 | Berichten, Podcasts, Schrijven

Vandaag wil ik graag met je stil staan bij alweer het tiende hoofdstuk van de novelle Sleutel met als titel: Diepgeworteld van je niet om.
Eerst een gedeelte uit dit hoofdstuk.

‘Een flits die een paar tellen later door een onweersklap wordt opgevolgd doet haar opschrikken. Het geruis van de bladeren van Grote Berceau neemt alsmaar toe en maakt dat ze elkaar nauwelijks nog kunnen verstaan.
‘Kom, we sluiten de luiken en gaan naar binnen,’ zegt hij met luide stem.
Binnen steken ze samen wat waxinelichtjes aan terwijl het boomhuis steeds meer heen en weer schudt door de alsmaar toenemende windvlagen. Zittend op de bank antwoordt Lucia alsnog op de vraag. ‘Je zei toen zoiets als dat ik niet door God gemaakt ben met angst en eenzaamheid in mij. Dat ik ook niet gemaakt ben om voor altijd met angst en eenzaamheid te kunnen leven. Alleen en bang.’
‘Je bent hier in Grote Berceau en dit boomhuis je minder alleen en bang gaan voelen maar daarbuiten moest je vertrouwen in anderen nog groeien.’
‘Ik was buiten Grote Berceau bang om ver te vallen maar ook bang dat als ik terug zou komen deze veilige plek weg zou zijn. Nu is er opnieuw die angst. Is dit er nog, ben jij er nog als die kist die ik stevig dichtgetimmerd heb weer opengaat?’
‘Lucia, als je diepgeworteld bent val je niet om. Wortel maar dieper in Gods liefde, dat heb je nodig. Ik ben niet jouw vader of moeder, je zal niet alleen achterblijven. Ik was er, ben er en zal er zijn. En daar hoef je niet eerst iets voor te doen. Net als ouderliefde geen reden nodig heeft.’
Ze kijkt hem aan en weet nu ze zelf moeder is dat hij gelijk heeft. Tegelijk kan het zo moeilijk zijn die liefde zelf te ontvangen en werkelijk te wortelen als je dat nog zo weinig hebt ontvangen. Het flitst en dondert achter elkaar door, het noodweer hangt nu duidelijk boven het eikenbos. Met haar deken strak om zich heen vraagt ze zich af of dit boomhuis en Grote Berceau dit wel gaan houden. Bezorgd kijkt ze om haar heen en herinnert zich de keren uit haar tienertijd dat ze in paniek raakte als er zwaar onweer was. Op die momenten had Victor haar aangemoedigd hem aan te blijven kijken. Rust was wat ze toen zag en het lukte haar zelfs zich veilig te voelen.
Hoe hard ze ook haar best doet en zichzelf inprent dat ze veilig is bij Victor, het lukt haar niet. Als het gedonder en geraas boven en om haar heen maakt dat de paniek vol angst en onveiligheid opnieuw bezit van haar neemt.
‘Kijk me maar aan, Lucia.’
Ze hoort de krachtige bijna gebiedende toon in zijn stem terwijl het boomhuis aan alle kanten begint te kraken. Ze kijkt in Victors ogen, vol van vrede.
‘Als je diepgeworteld bent val je niet om, wat er ook gebeurt.’
Tranen vullen haar ogen waardoor haar blik troebel wordt. Ze veegt ze weg om het weer te kunnen zien. Weer komen de tranen. Opnieuw veegt ze de tranen weg, ze wil het zien. De rust, het vertrouwen, de vrede in zijn ogen.
Opnieuw schrikt ze op van een onweersklap waarvan de echo hard door het bos klinkt. Het moet wel ingeslagen zijn in een van de bomen. Victor blijft haar aankijken en begint te praten. Het lukt haar niet alles goed te verstaan maar door zijn lippen te lezen volgt ze precies wat hij zegt: ‘Ik ben hier. Ik was er toen je steeds meer je eigen leven opbouwde. Ik was er ook toen je de enveloppe met de sleutel oppakte in de hal van je huis. Toen je steeds verder opsteeg in de luchtballon was ik bij je. Ik zag je een zaklamp en een aansteker kopen in de shop bij het tankstation omdat je twijfelde of ik er wel zou zijn. Ik was er toen je op je denkbeeldige cowgirllaarzen met een pistool in je hand dat café inliep. Ik ben er ook als je Madame Fleury opzoekt of misschien zelfs de moed vindt om je ouderlijk huis binnen te gaan. Ik zal er zijn.’
Lucia blijft hem aankijken en warmt zich aan zijn woorden. Het herinnert haar aan het moment bij het meer. ‘Ik zag je vanmiddag naast me op het bankje zitten en hoorde toen ook je woorden.’
‘Blijf maar luisteren, ik ben er en zal er zijn.’
Opnieuw ziet ze weer het gezicht van Madame Fleury vol van pijn en verdriet voor zich. ‘Ik denk dat ik nog wat moet doen richting Madame Fleury.’
‘Dat denk je goed.’
Samen worden ze door de harde windstoten heen en weer geschud. Lucia doet haar best het maar te laten gebeuren en blijft Victor aankijken. Als het onweer langzaam wegtrekt en de regen is gestopt gooit ze haar glas wijn leeg in de gootsteen. Ze voelt zich opgelucht en minder gespannen. Buiten klapt ze de luiken open en ruikt de aangename geur van het natte bos. Haar ogen gaan omhoog naar de grote uitstrekkende armen van Grote Berceau, ze heeft niet onder de storm en het onweer geleden.
Als ik stevig geworteld ben val ik niet om, herhaalt ze in zichzelf met haar hoofd omhoog. Er glijdt een grote druppel regenwater van een van de bladeren van Grote Berceau naar beneden die uiteenspat op haar voorhoofd.
‘Waarheid, gezegend met hemelwater,’ hoort ze Victor zeggen die naast haar komt staan. Bewust veegt ze de druppel niet weg, langzaam glijdt hij over de rug van haar neus naar beneden. Glimlachend om Victors woorden blijft ze omhoogkijken.
‘Je mag ontelbare zegenende druppels ontvangen in jouw droge en dorre verleden. Ze zijn er voor jou.’
Een plotselinge windvlaag maakt dat ze beiden door een douche van dikke regendruppels helemaal nat worden. Ze schieten in de lach en kijken naar elkaars natte haren en kleren.’

Tot zover.

Dit hoofdstuk is een hoofdstuk waarin verschillende belangrijke dingen voorbij komen.
De angst van Lucia, de kwetsbaarheid die ze laat zien, het intieme moment met Victor gevolgd door een krachtige waarheid en een gezegend worden.

Zoals je misschien inmiddels wel weet gebruik ik de metafoor van een Eik ook vooral om duidelijk te maken dat je bestaansgrond hebt gekregen van jouw Schepper waarin je diep mag wortelen. Maar om goed te kunnen wortelen heb je het nodig om in Zijn licht te blijven, je te laten voeden met Zijn liefde, je uit te strekken naar Zijn waarheid en je te laten zegenen met al het goed van Hem.
Ik vind het soms nog steeds wel eens een uitdaging om niet mee te gaan in onrust, zorgen of angst maar te focussen op het diep geworteld zijn.
Hoe ervaar jij dat? Kun jij stevig blijven staan bij tegenslagen, stormen, onverwachte moeilijke situaties?
Het is lang niet altijd makkelijk. Toch heb ik wel ervaren dat hoe meer ik mij laat voeden door liefde, vrede en waarheid het mij wel steeds beter lukt.
Tegelijk zei een vriendin van mij het zo: Met of door tegenwind kun je meer wortelen.
En dat geloof ik zeker. Door tegenslagen heen kun je in verbinding met de ander en met God nog veel meer wortelen. Eigenlijk zien we die ook in dit hoofdstuk gebeuren met Lucia.

Een leuke ontdekking is om eens al wandelend in het bos te kijken met welke boom jij jezelf vergelijkt. Een kleinere boom in de schaduw van een grote, een grote boom die in een groepje met andere bomen staat, of een boom die alleen staat? Ga daar eens over in gesprek met de ander en vraag eens hoe de ander jou als boom ziet.
Laatst zag ik tijdens een wandeling een omgevallen boom leunend, compleet ontworteld, rusten op een hoge sterke boom.
Ik moet dan denken aan mensen die ik nog wel eens spreek in hun moeiten en die van anderen verwachten dat die voor hem of haar gaat zorgen. Vaak gaat het om oude pijn, oude angst, oud verdriet, hierin is het juist belangrijk niet te blijven leunen op de ander maar zelf te gaat staan en zelf te ontdekken wat je nodig hebt en jezelf dat te geven. Te zorgen voor jezelf.

In die zorg voor jezelf zie je bij Lucia dat ze Victor hierin nodig heeft. Hij laat haar alsnog zien, horen en voelen wat haar toekomt. Zodra Lucia steeds meer door Victors ogen naar haarzelf kan kijken en zo ook voor haarzelf kan zorgen wortelt ze steeds dieper.

We hebben de ander nodig. We hebben verbinding nodig. Je hoeft het niet alleen te doen.
Wist je dat er over bomen al heel veel ontdekt is? Dat ze onder de grond met elkaar verbonden zijn, elkaar voeden, beschermen? Het heet het Wood Wide Web.
Zo mogen wij als mensen ook ons aan elkaar verbinden, elkaar nodig hebben, elkaar voeden zodat we steeds meer stevige bomen worden. Eigen van gerechtigheid in een gebroken wereld. Hoe mooi is dat?!

Novelle Sleutel

Wil je meer ontdekken over Lucia en wat zij allemaal meemaakt als volwassene in het boomhuis van Grote Berceau dan kun je de novelle bestellen in de webshop van mijn website. En er is momenteel een leuke aanbieding, deze maand november en ook december betaal je geen verzendkosten plus een korting.
Wil je de metafoor van een boom of een Eik meer uitwerken voor jezelf dan kan ik je het boek Groeikracht aanbevelen die ook te vinden is in mijn webshop via www.mirjamkarssen.nl

De volgende keer sta ik stil bij het elfde hoofdstuk uit de novelle Sleutel met als titel: Verlichtend vuur.
Voor nu wens ik je alle goeds en….dat je voeten mogen gaan waar je hart wil zijn.

Archief

Categorieën