In deze blog ontdek je meer over het vijfde hoofdstuk van de novelle Sleutel met als titel: In de houdgreep
Hier uit dit hoofdstuk eerst weer een gedeelte. Als je liever de podcast luistert hierover kan dat via deze link https://soundcloud.com/user-79354976/in-de-houdgreep-sleutel?in=user-79354976/sets/podcast-route-levenslust
‘Haar van spanning verstijfde handen voelen als beton, in staat de mok in haar handen te verpulveren. De touwladder ligt uitnodigend iets verderop. Niets liever dan nu terugrijden naar haar eigen vertrouwde wereld.
Ze hoeft alleen maar de touwladder naar beneden te gooien, naar beneden te klimmen, de auto te starten en naar huis te rijden. Weg van hier.
De irritatie richting Victor die nog steeds binnen staat te kijken wordt groter en groter. Misschien moet ze haar verlangen maar opgeven. Als Victor werkelijk haar hele verleden erbij wil halen kan ze beter nu vertrekken voordat het nog ingewikkelder wordt. Ze hoort binnen wat gestommel en ziet hoe Victor vlot met een hand de schommelstoel optilt en op de veranda schuin tegenover haar zet. Met een kop koffie in zijn handen kijkt hij haar warmhartig aan. ‘Waarvoor ben ik hier als er toch niet van me gehouden wordt?’ dat was de eerste vraag die je als jong meisje opschreef en waarvan je het antwoord nu ook niet meer scherp lijkt te hebben.’
‘Victor stop. Ik wil het niet horen en ik ga het hier ook niet over hebben.’
‘De kleine Lucia heeft ruimte nodig, die zal je haar moeten geven in plaats van zo geïrriteerd en boos te zijn. Waar ben je bang voor?’
Ze springt op uit haar stoel en schreeuwt in zijn gezicht. ‘Waar ik bang voor ben? Daar ben ik bang voor!’
Haar uitgestrekte vinger wijst naar de brief en de sleutel die binnen op tafel liggen. ‘Ik heb jou na zoveel jaren weer opgezocht om mij te helpen. Niet om stil te staan bij vragen uit een ver verleden, gesteld door een niemandskind die zichzelf door God en mens verlaten voelde!’
Terwijl de woorden nagalmen door het eikenbos bonkt haar hart zwaar door haar verstijfde lichaam. Victors ogen zoeken die van haar. ‘Luister niet naar je angst maar naar het verlangen van je hier brengt.’
Tranen wellen in haar ogen op, geschrokken van haar eigen reactie en gefrustreerd om zijn woorden die ze zelf ook had kunnen bedenken. Ze is te ver gegaan. Een explosie vol onmacht en angst die Victor geen recht doet. Haar ogen gaan controleren naar zijn gezicht waar ze iets van een glimlach op ziet verschijnen.
‘Genoeg kracht, Lucia, kracht die straks goed van pas komt.’
Met een mengeling van frustratie en opluchting laat ze zich weer zakken in haar stoel. Nog steeds lukt het Victor haar te verrassen met zijn reacties.
‘Weet je het antwoord nog?’
Ze herinnert zich de momenten dat Victor haar op deze toon kon bevragen. Uitnodigend. Alles wat ze zelf als reactie gaf op haar eigen vragen ging bij hem altijd richting een antwoord. Altijd ruimte voor meer, geen afwijzing of foute antwoorden. Alleen op haar allereerste vraag waarom ze op aarde was als er toch niet van haar gehouden werd, kon ze werkelijk geen mogelijke antwoorden vinden.
Victor had haar verteld dat Grote Berceau een grote veilige wieg is, vol liefde, haar gegeven door God. Liefde die er al was voordat ze werd geboren. Liefde die er zal blijven ook als ze gestorven is.
Hij had duidelijk gemaakt dat dit boomhuis ook een teken van Zijn liefde voor haar was. Victor wilde haar leren hoe ze die liefde mocht ontvangen en hoe ze die door mocht geven in de jaren die haar hier op aarde gegeven zouden worden.
Dit antwoord had een mix van gevoelens bij haar losgemaakt. Verbazing en ongeloof om de grootsheid van het antwoord, maar ook een sprankje hoop. Ze wist nog precies hoe ze als twaalfjarige tiener het antwoord op haar eigen gestelde vraag had opgeschreven, kort en bondig: Ik ben hier omdat er Iemand is die van mij houdt en dat voor altijd blijft doen ook al sterf ik. Ik krijg jaren om te leven waarin Victor mij wil laten zien wat liefde is en wat ik daar mee kan doen.
‘Toen durfde je die waarom-vraag te stellen. Nu als volwassen vrouw is je eigen veilige gecreëerde wereldje ruw verstoord door een brief met een sleutel en heb je mij ineens nodig. Lukt het je niet meer te vertrouwen op Zijn liefde voor jou?’
Ze voelt zich beledigd door deze opmerking van hem. Hoezo niet lukken. Ze heeft die liefde ontdekt en aanvaard en heel hard gewerkt om steeds meer te worden zoals God haar heeft bedoeld. Het blijft stil, haar ogen schieten heen en weer over de wijngaard. Ze denkt aan Ewoud en haarzelf. Aan de moeite die het haar heeft gekost, op wat voor manier dan ook, haar liefde aan hem te uiten. Als kind had ze de liefde van haar moeder en vader moeten missen, had ze ook geen enkele liefde tussen hun beiden gezien. Het was altijd kil en koud. Lucia kon zich niets herinneren van een liefdevolle aanraking van haar vader of moeder.
Op het moment dat ze zelf beviel van haar kinderen was dat als moeder eenvoudiger geweest. Ondanks dat ze als kind weinig liefde had gekend voelde ze grote liefde voor haar vier kinderen. Ze was een trotse en dankbare moeder, in staat voor haar kinderen door het vuur te gaan. Een schok gaat door haar heen nu ze inziet dat ze Victor hierin compleet uit het oog is verloren terwijl hij de schakel was naar een nieuwe ruimte waarin ze die liefde ontdekte. Hij was degene, die alles, maar dan ook echt alles, ervoor over had om haar zijn liefde te laten zien en ervaren. Paniek en angst houden haar in de houdgreep nu ze beseft dat ze het aan zichzelf heeft te danken en er meer van de vastgeprikte vragen en antwoorden op de arm van Grote Berceau besproken zullen worden.
Tot zover.
Lucia is hier het voorbeeld van wat er gebeurd als je in een gezin en bij ouders opgroeit waar weinig liefde is. Als moeder en vader zich niet emotioneel kunnen verbinden aan het kind gaat het kind tekorten oplopen. Als je als kind geen of nauwelijks liefde ziet tussen je vader en moeder geeft dat geen stevige basis om in op te groeien.
Liefde is een van de basisbehoeften die iedereen nodig heeft. In vorige podcasts heb ik ook stil gestaan bij de opgelopen tekorten en de uitwerking daarvan in je volwassen leven. Je zelfbeeld, je relaties, je Godsbeeld. Als je daar meer over wil leren en uitwerken dan kan ik je aanraden die podcast ook te beluisteren of anders op mijn website te lezen onder het kopje blogs.
Liefde is eigenlijk een basisbehoefte van waaruit jou als kind ruimte en plaats wordt gegeven. Maar ook van waaruit je gevoed wordt in de breedste zin van het woord. Vanuit liefde wordt je als kind ook gesteund, als baby ondersteund en gedragen en later gesteund in de dingen die je onderneemt en aangaat.
Maar ook bescherming is een basisbehoefte die ieder kind nodig heeft. Je geborgen en veilig voelen. En dan is er ook de nog de basisbehoefte begrenzing, van kleins af aan zodat er zich een ego ontwikkelt en je later als volwassene goed grenzen aanvoelt bijvoorbeeld ten aanzien van wat je aankunt aan taken, en je voelt ook aan je lichaam; dit is een grens, nu moet ik op de rem trappen.
Een kind bestaat in de liefdevolle blik van moeder en vader. Er zijn er twee voor nodig om te gedijen. Een jij en een ik. En later komen daar dan nog meer anderen bij.
Uit het stukje wat ik zo net voorlas kun je wel opmaken dat Lucia echt tekorten heeft opgelopen van kleins af aan en dat dit sporen heeft getrokken in haar volwassen leven.
Misschien herken je er iets van.
Het is bedoeld dat je als kind door direct, lichamelijk contact het leven in wordt gekeken, gestreeld. Daarmee wordt je ontvangen, in de handen van de anderen. En dát lichamelijk contact is wezenlijk. Door anderen lichamelijk welkom geheten worden in het leven. In die aanraking zitten de belangrijke boodschappen die als het goed ontwikkeld is bij de ouders, ouders hun kind willen geven.
Je bent welkom.
Je bent goed.
Jij hoort hier.
Wij zorgen voor jou.
Met aanraking ontstaat er een ontmoeting, een wederkerigheid.
Een kind bestaat in de liefdevolle blik van moeder en vader. Er zijn er twee voor nodig om te gedijen. Een jij en een ik. En later komen daar dan nog meer anderen bij.
Een stevige bodem onder jouw bestaan maakt dat je kunt wortelen
Hoe heb jij dat zelf ervaren? Is er genoeg bodem ontstaan onder jou, een bodem door de liefde van je ouders gecreëerd. Waar je als uniek persoon in kunt wortelen, in je kracht komt te staan?
Zoja, dan ben je werkelijk een gezegend mens!
Zo nee, geloof me, je bent niet de enige.
Hoe kom jij dat tegen in het hier en nu? Hoe werkt dit door naar jouw zelfbeeld, je kunnen verbinden met de ander, je Godsbeeld?
In dit stuk uit Sleutel zie je ook hoe angst en paniek Lucia in de houdgreep houden. Ze weet niet direct hoe te reageren. Een belangrijke stap die Lucia hier al wel kan zetten is haar boosheid uitspreken. Ook emoties hebben ruimte nodig terwijl als je met weinig liefde opgroeit en met een moeder en vader die je niet helpen of geen goed voorbeeld zijn in hoe met emoties als boosheid, angst, verdriet om te gaan, je inderdaad klem komt te zitten, vast in de emoties.
Misschien herken je dat ook wel in je eigen leven.
Het mooie is dat door therapie er alsnog heel veel te ontvangen is hierin waardoor opgelopen tekorten minder hinderlijk aanwezig zijn en je alsnog kunt groeien en bloeien ook in het goed kunnen uiten van emoties en daarmee er mogen zijn.
Nogmaals luister ook eens naar de podcast over het kind in jezelf, die sluit hier mooi op aan. Wil je verder ontdekken over Lucia en wat zij allemaal meemaakt als volwassene in het boomhuis van Grote Berceau dan kun je de novelle bestellen in de webshop van mijn website. Wil je de metafoor van een boom of een Eik meer uitwerken voor jezelf dan kan ik je het boek Groeikracht aanbevelen die ook te vinden is in mijn webshop via www.mirjamkarssen.nl
De volgende keer sta ik stil bij het vijfde hoofdstuk uit de novelle Sleutel met als titel: Niet alleen maar samen
Voor nu wens ik je alle goeds en….dat je voeten mogen gaan waar je hart wil zijn.
Recente reactie(s)