De vorige keer hebben we stil gestaan bij wat er gebeurt als er ineens iets onverwachts gebeurt als donderslag bij heldere hemel. Hoe ben je dan geneigd te reageren maar vooral hoe zou je anders willen kunnen reageren?
Ik heb toen een deel uit hoofdstuk één gedeeld uit de novelle Sleutel wat een inkijkje geeft in het leven van Lucia. Zij die ook overvallen werd door de brief en de sleutel die ineens door de brievenbus werd geschoven, wat de grond onder haar deed schudden. Als je die blog nog niet hebt gelezen vind je die via deze link https://mirjamkarssen.nl/als-donderslag-bij-heldere-hemel-sleutel/. Wil je die liever luisteren dan kan dat via mijn podcast Route Levenslust https://soundcloud.com/user-79354976/als-donderslag-bij-heldere-hemel-sleutel
Wat is jouw manier van vluchten?
Vandaag wil ik graag met je stil staan bij het tweede hoofdstuk met als titel: Op de vlucht.
Misschien denk je dat je daar niet zoveel mee kunt omdat je niet iemand bent die op de vlucht zal slaan. Misschien ben je meer iemand die zich dan stil terugtrekt, of juist als zich iets voordoet een grote mond opzet of gaat vechten. Maar eigenlijk zijn ook dat manieren van vluchten. Iets niet binnen willen laten komen, iets uit de weg gaan. Je juist ergens achter gaan verschuilen omdat het daar schijnbaar veiliger is. Of je zoekt iemand op, of je gaat een veilige plek ontdekken, niet als vlucht maar als plek om in rust en veiligheid tijd en ruimte die je gegeven wordt te ontvangen.
Dat laatste is voor Lucia belangrijk. Ze vlucht uit haar oude onveilige situatie weg omdat ze er al eerder achter was gekomen dat er wel eens meer kon bestaan dan haar eigen onveilige situatie. Ze vlucht naar een plek die haar ruimte en veiligheid zal geven, maar tegelijk is dat een hele nieuwe spannende stap omdat ze niet weet wat haar dat gaat brengen.
Hier een stukje uit hoofdstuk twee.
‘Een aantal weken later besloot Lucia om op eigen houtje het dorp uit te gaan in de hoop dat ze de grote Eik weer zou kunnen vinden. Ze was nieuwsgierig of het boomhuis helemaal klaar was en of Victor er ook zou zijn. Toe ze die dag het dorp achter zich liet had haar tamme kraai Ombre gelijk al door wat Lucia’s plan was. Hij was zittend op haar schouder van kinds af aan haar allerbeste vriend. Een bondgenoot. Zijn kop schuin met de staal grijsblauwe ogen. Ze had hem met veel geduld tam gekregen. In al haar eenzaamheid was Ombre degene die dag en nacht bij haar was. Op die dag was hij protesterend en krijsend achter haar aan gevlogen om te voorkomen dat ze te ver alleen buiten het dorp kwam en haar eigen weg zou bepalen. Dreigend boven haar hoofd, pikkend in haar lange haren had ze ineens beseft dat Ombre was veranderd van een schijnbare bondgenoot in een sluwe vijand. Bang voor alle andere kraaien uit het dorp die zich bij Ombre zouden aansluiten wist ze dat er geen weg meer terug was.
Rennend had ze in paniek met haar armen om zich heen gezwaaid en hem vol geraakt, waarna het ineens stil was geworden. Bang had ze over haar schouder gekeken en gezien dat hij verdwaasd achter haar op de grond lag. Verder moest ze, de heuvel over, voordat de andere kraaien haar in zouden halen. Uiteindelijk had ze buiten adem op de grond gezeten leunend met haar rug tegen grote Berceau. Bang en alleen, zich afvragend waar ze heen moest.
‘Ben je op de vlucht?’
Victor had zich van een tak laten glijden en was met een dreun op de grond naast haar komen staan. Met een glimlach op zijn gezicht had hij op haar neer gekeken en gezegd dat ze niet bang hoefde te zijn. De kraaien durfden hier niet te komen.
Geschrokken had ze zichzelf omhooggeduwd, niet wetend wat te zeggen. Met gebalde vuisten in haar jaszakken had ze naar de grond gekeken en zichzelf afgevraagd hoe Victor kon weten dat ze achterna werd gezeten door kraaien.
Ze herinnert zich zijn woorden: ‘Als je alleen maar kijkt naar wat achter je is of naar wat voor je ligt, vergeet je omhoog te kijken. Strek je armen maar uit naar boven, net als deze grote Eik.’
Hij had het haar toen voorgedaan, zijn armen wat uit elkaar en zich tot aan zijn vingertoppen uitstrekkend naar boven. Ze vond hem raar maar hoopte op de touwladder die weer naar beneden zou komen tollen.
‘Durf maar te wachten op dat wat komt.’
Uiteindelijk had ze aarzelend haar armen naar boven uitgestrekt. In haar hoofd de herinnering aan het mooie boomhuis en Madame Fleury die haar had gezegd dat het veilig was.
Met een vermoeide zucht strekt Lucia langzaam een voor een haar beide handen uit naar boven. Haar ogen gaan van het grote bladerdak boven haar naar haar zorgvuldig donkerroodgelakte nagels, beseffend dat die wel eens hieronder kunnen gaan lijden.
Weer spreekt de kritische stem in haar. Zie jezelf hier nu staan. Waar ben je nou mee bezig? Denk je nou echt dat die touwladder er nog is?
Ze wil haar armen weer laten zakken tot ze het alsmaar toenemende geluid van ritselende bladeren hoort. Van spanning houdt ze haar adem in. De touwladder rol voor haar ogen naar beneden. Als vanzelf pakken haar handen het ruwe touw. Ze aarzelt even en vraagt zich af of ze dit echt moet gaat doen. ‘Victor?’
Met haar hoofd luisterend omhoog wacht ze op zijn antwoord.
Het blijft stil.
Als je alleen maar kijkt naar wat achter je is
of voor je ligt….
Tot zo ver uit dit tweede hoofdstuk van de novelle Sleutel.
Ik wil er drie belangrijke dingen uitpakken en je daar even bij stil zetten.
- Wat is jouw kraai? Hoe probeert die jou te belemmeren om ruimte in te nemen, kwetsbaar te worden, nieuwe stappen te zetten? Wat kan jou helpen om daar weerstand tegen te bieden, of wat heb je dan nodig.
- Wie is jouw Victor? Een persoon die jou inspireert, een voorbeeld voor jou is, jou op een goede manier uitdaagt en bemoedigt? Voed en vul jezelf met wat zo’n persoon uitdraagt en laat zien.
- En dan de derde. Ik noemde in de aankondiging van deze nieuwe podcast al op FB en IG dat er een hele belangrijke les zit in dit tweede hoofdstuk. En dat is de zin of eigenlijk de woorden van Victor.
Als je alleen maar kijkt naar wat achter je is of naar wat voor je ligt, vergeet je omhoog te kijken. Strek je armen maar uit naar boven, net als deze grote Eik.
Dit is wel een hele grote les voor mij geweest. Steeds meer mezelf leren om te leven in het nu. Juist als je met angsten leeft, of met heel veel bezorgdheid over wat er zou kunnen komen, of je kunt maar moeilijk verteren wat er ergens in het verleden is gebeurt. Probeer dan in het nu te zijn, omhoog te kijken naar wat boven je is.
De blauwe lucht, de zon, de voorbij gaande wolken, de vogels, de takken van de bomen die zich uitstrekken naar licht, warmte, de regen, en meer.
Dit uitstrekken is tegelijk ook een stukje overgave. Want je weet niet bij voorbaat wat je mag ontvangen, je weet niet van te voren waar het je zal brengen.
In deze novelle Sleutel schreef ik het met de onderlaag van je uitstrekken naar de hemel, naar God, naar de Almachtige, de Schepper van jou en mij, de Schepper van hemel en aarde.
En als je dat zo voelt, als Hij of Zij, als God, voelt als een veilige plek, wil ik je zeker aanraden dat regelmatig te doen, in het hier en nu. Je uitstrekken naar Hem. En je mag ontvangen al het goede wat hij uit de hemel je toe zal laten vallen, zo voor je voeten.
Dan kan het gaan over: Nieuwe moed, nieuwe kracht, wijsheid, troost, bemoediging, rust, vrede. En of je dat nu wel of niet als van God kunt zien en ervaren. Ook een vogel die zweeft in de lucht kan voor jou rust en ontspanning geven. Een wolk die langzaam voorbij schuift kan ook voor jou betekenen dat ook als het moeilijk is, het moeilijke weer voorbij gaat.
Je uitstrekken heeft te maken met overgave, met gaan ontvangen.
Als het gaat over jezelf oefenen in overgave en mogen ontvangen kan deze tip je misschien helpen: Laat jezelf eens dragen in een hangmat of hangstoel, geef jezelf je bewust eraan over, maak jezelf zwaar en voel dat je gedragen wordt.
Maar dat kan ook liggend op de bank of je bed, of de grond. Voelen dat je met elke uit ademing zwaarder wordt, uitdijt als een warm wordend Frans roomkaasje in de zon.
We hebben het allemaal nodig, het zal je goed doen. Mocht het moeilijk voor je zijn om te leven in het hier-en-nu, om te kunnen en mogen ontvangen van jezelf, om veiligheid te ervaren, om je gedragen te weten. Neem gerust contact op via http://www.mirjamkarssen.nl Daar kun je ook via de webshop de novelle Sleutel in je bezit krijgen én je vindt daar ook een aantal mooie helpende ontspanningsoefeningen.
Volgende keer sta ik stil bij het tweede hoofdstuk uit de novelle Sleutel namelijk: Wiegende Eik.
Wil je deze blog liever luisteren dan kan dat via https://soundcloud.com/user-79354976/op-de-vlucht-sleutel
Voor nu wens ik je alle goeds en….dat je voeten mogen gaan waar je hart wil zijn.
Recente reactie(s)