Verlichtend vuur

by | 9 dec 2021 | Berichten, Podcasts, Schrijven

Vandaag wil ik graag met je stil staan bij alweer het elfde hoofdstuk van de novelle Sleutel met als titel: Verlichtend vuur.
Voor ik je meeneem in hoe je dit kunt toepassen op jezelf lees ik eerst een stukje voor uit dit hoofdstuk.

‘Wat is het doel van dit alles, Victor? Wat heeft het voor zin dat ik deze confrontatie hier in het dorp zal aangaan, het voelt alsof de pijn alleen maar erger en erger wordt.’ Het blijft stil. Victor legt wat klein houtafval bij elkaar in de vuurschaal en steekt het aan. ‘Pak dit houtblok eens, als je wilt.’
Lucia neemt het uit zijn handen.
‘Wat zie je en wat voel je?’
‘Het is groot. Sterk. Het heeft gewicht en lijkt nog iets vochtig.’
Ze zien de kleine vlammetjes steeds meer om zich heen pakken en het vuurtje wordt steeds groter. Victor pakt rustig het houtblok uit haar hand en legt het er zachtjes bovenop. Even later houdt hij zijn wijsvinger bij zijn oor. ‘Hoor je dat?’
Lucia luistert en knikt. Ze hoort het blok hout zachtjes sissen.
‘Het vuur is nu het hout aan het droog maken. De vlammen maken het mogelijk dat het vocht uit het hout gaat, dat de tranen uit het hout kunnen stromen.’
Stilzwijgend kijken ze naar de vlammen en luisteren naar het sissende geluid van tranen die vloeien. Lucie voelt haar buik verkrampen. De vlammen maken het hout donker en zwart, ze ruikt het verbrande hout.
‘Het houtblok wordt gezuiverd. Alles van dit houtblok wat niet past bij warmte en licht, wat maakt dat het houtblok niet zelf kan gaan vlammen, gaat er nu uit.’
‘Het lijkt eerder dat het hout te vochtig is. Het vuur zal uitgaan.’
‘Precies, wat je nu denkt en voelt; waar leidt het toe, wat heeft dit lijden van mij hier voor zin. Gaat het mij wel lukken.’
Lucia blijft naar het vuurtje kijken en begrijpt dat Victor haar een van zijn belangrijke lessen wil leren. De vlammen grijpen steeds meer om zich heen en omvatten het houtblok.
‘Het hout wordt door het vuur steeds warmer gemaakt en uiteindelijk vervormd, het krijgt dezelfde eigenschappen als het vuur. Licht en warmte.’
Ze voelt de prettige warmte die het vuur geeft en kijkt door de vlammen naar het verlichte gezicht van Victor. ‘Lucia, je groeit in het leren leven, je zal steeds minder hoeven overleven. Je tranen, je gemis, jouw pijn mag je laten omringen door vlammen van liefde, licht en warmte.’
Ze slikt. ‘Je bedoelt jouw liefde.’
‘Niets, maar dan ook niets kan jou scheiden van deze liefde. Waar je ook gaat, wat je ook overkomt, hoe donker het ook wordt.’
Vérité komt bij Lucia op de armleuning zitten. Haar witte veren kleuren oranje door de vuurgloed. Bedenkelijk strijkt ze met haar vinger zachtjes over de oranje gekleurde vleugels.
‘Maar waarom moest ik opgroeien bij een vader en moeder die geen vader en moeder waren? Ik loop voor de rest van mijn leven met een lege pijnplek in mijzelf rond waar ik niet mee wil lopen.’
‘Je kunt weigeren het lege en het pijnlijke van die plek in jou onder ogen te zien maar eigenlijk weiger je dan volledig te kunnen leven.’
Ze laat dit antwoord op zich inwerken. Allebei kijken ze naar het houtblok dat compleet in de vlammen opgaat.
‘Heb je zin in een kop thee?’ vraagt Victor.
‘Ja, lekker alsjeblieft.’
Lucia legt nog een houtblok op het vuur waarna ze hetzelfde ritueel nog een keer in zich opneemt en haar tranen snel wegveegt als Victor met twee mokken thee aan komt lopen.
‘Je mag verdriet hebben en boos zijn om wat er niet was, Lucia.’
Opnieuw rollen de tranen over haar gezicht. Victor zet zijn mok weg, pakt haar beide handen en trekt haar omhoog uit haar stoel. Zijn lange sterke armen slaat hij om haar heen en hij houdt haar stevig vast.

Tot zover.

Als ik dit zo weer lees vertaald dit stuk hoe een therapeutisch proces verloopt.
Een goed, warm, lang brandend vuur is op z’n best als er meerdere houtblokken zijn. Als je iets te verwerken hebt, iets een plek moet geven. Als er emoties in jezelf zich opgestapeld hebben omdat er geen tijd en aandacht aan is gegeven, heb je een ander of anderen nodig om hier tijd en ruimte aan te geven.

Tegelijk is een warm vuur ook iets om bij te ontdooien. Als je je lichaam koud is, maar ook als je van binnen koud bent. En ontdooien kan pijn doen, en toch is dat dan nodig om weer warmte te kunnen voelen, meer ruimte in jezelf te ervaren.
Wat dat betreft zit het lichaam bijzonder in elkaar.
Als ik in mijn praktijk werk met mensen en ik ben lichaamsgericht bezig ook met eventuele Brainspotting, dan hoor ik mensen nog wel eens zeggen dat ze kou voelen. Koude handen, koude rug, kou in de benen, koude buik. Als ik ze vervolgens probeer te begeleiden in het er naar toe of doorheen ademen, en als het Brainspotten ondertussen doorgaat, zie ik regelmatig dat de kou plaats maakt voor warmte.
Mensen krijgen ineens meer kleur in het gezicht, hebben geen koude plekken meer in hun lichaam. De doorbloeding komt op gang en er is iets verwerkt. Ze voelen opluchting en ruimte van binnen.

Het verhaal van dit houtvuur sluit daar prachtig op aan.
Daarnaast gaat dit ook over licht. En het is niet alleen dat we in de decembermaand licht nodig hebben. In de donkere, pijnlijke plekken, geeft licht weer hoop, moed, uitzicht, toekomst.
Tegelijk geeft licht ook groei en bloei en maakt het dat we werkelijk kunnen leven.

Novelle Sleutel

Ik vraag me af hoe jij dat hebt? Voelt het voor jou alsof je dat vuur wel in je hebt branden en daarvan uit kunt delen of door kunt geven. Of hunker je naar een warm vuur waar jij je aan kunt warmen.
Is het licht in jou of ervaar je regelmatig dat het schemerig of misschien zelfs wel donker is op bepaalde momenten.
Hoe zorg jij dan voor jezelf?

Durf jij je dan kwetsbaar op te stellen en als dat vochtige houtblok je te laten omgeven door droge, warme en brandende houtblokken die er voor je willen zijn. Die er voor zorgen dat er weer meer licht, warmte en vuur in je hart komen?
Mensen die het beste met je voor hebben, vanuit hun eigen opgedane ervaringen weer willen doorgeven.

Ik hoop dat je dat laatste lukt. Het is lang niet altijd makkelijk maar het is het zeker waard.
Want je hoeft het niet alleen te doen, maar je mag juist in verbinding met de ander ontdekken wat er voor jou klaar ligt. Wat jou vanuit de hemel toevalt. Niet als een toeval, maar als gegeven, aan jou.

Wil je meer ontdekken over Lucia en wat zij allemaal meemaakt als volwassene in het boomhuis van Grote Berceau dan kun je de novelle bestellen in de webshop van mijn website. En er is momenteel een leuke aanbieding, deze maand november en ook december betaal je geen verzendkosten plus een korting.
Wil je de metafoor van een boom of een Eik meer uitwerken voor jezelf dan kan ik je het boek Groeikracht aanbevelen die ook te vinden is in mijn webshop via www.mirjamkarssen.nl
Deze blog kun je ook luisteren als podcast via deze link…..

De volgende keer sta ik stil bij het twaalfde hoofdstuk uit de novelle Sleutel met als titel: Aardschok.
Voor nu wens ik je alle goeds en….dat je voeten mogen gaan waar je hart wil zijn.


Archief

Categorieën