In deze blog wil ik graag met je stil staan bij het achtste hoofdstuk van de novelle Sleutel met als titel: Vochtkringen op eikenhout.
Ik zal uit dit hoofdstuk eerst weer een gedeelte voorlezen.
‘Na de maaltijd hoort Lucia in de verte de kerkklok in het dorp twee keer slaan. Door de wind komen de twee slagen haar als een galmende klaagzang door de heuvels tegemoet. Ineens is er weer een steek in haar buik. Met een kop thee neemt ze plaats op de veranda. Er is in ieder geval een pluspunt, het weer is perfect deze dagen. Ze kijkt naar de blauwe lucht en een witte wolk die langzaam voortglijdt. Het boomhuis begint te bewegen als Victor met een schaal water en een handdoek naar haar toe komt lopen. Van schrik springt ze op uit haar stoel. ‘Wat ga je doen? Dat is echt niet nodig, dit wil ik niet.’
‘Ga maar zitten en zet je beide voeten in het water. Laat eerst je voet even week worden, dan haal ik de splinter er straks uit.’
Verbluft kijkt ze Victor na als hij weer naar binnen loopt. Natuurlijk weet hij dat er zich een grote splinter in haar voet heeft geboord. Nog steeds staat ze te kijken naar de schaal vol met water die voor haar staat. De geur van lavendel die vanuit het water omhoogkomt haalt haar over te gaan zitten. Traag laat ze een voor een haar voeten in het water zakken. De lauwe aangename warmte van het water omvat haar voeten tot aan haar enkels.
Typisch Victor. Terwijl ze gefrustreerd op haar blote voeten van hem wegloopt en een splinter zich in haar voet boort, wil hij hem eruit halen. Ze leunt achterover en sluit haar ogen. Een gevoel van tevredenheid overheerst omdat het haar lukt van dit moment te genieten. Het gerommel van Victor die op de achtergrond binnen bezig is, haar voeten die omgeven zijn door water en de geur van lavendel die haar omringt. Ze probeert met het uitademen zich nog wat meer weg te laten zakken in haar stoel en haar voeten volledig te ontspannen. Even dommelt ze weg.
‘Ik ben het,’ hoort ze ergens ver weg. Zijn handen gaan in het water en tillen haar voet op. Tussen haar wimpers door houdt ze Victor in de gaten. Ze kijkt bovenop zijn donkere haar en ziet dat hij op z’n knieën voor haar zit. Hij neemt haar voet in zijn handen en kijkt met samengeknepen ogen naar de splinter. Ze sluit haar ogen weer omdat ze weet dat als ze kijkt het meer pijn zal gaan doen. Langzaam begint hij met zijn vingers druk te zetten en trekt de splinter eruit. Met aandacht zet hij haar voet weer terug in de schaal met water.
‘Ontvang maar, Lucia. Ik was het stof van angst van je voeten. Je mag staan, stevig, op je voeten, op de grond die Hij jou geeft.’
De grote handen glijden over haar voeten heen, omvatten haar enkels en bewegen vervolgens onder haar voeten door.
Controlerend buigt ze iets voorover en kijkt naar het klotsende water wat over de rand valt en kringen vormt op het eikenhout. Ze kijkt naar haar voeten die rusten in zijn gezicht dat weerspiegeld wordt in het water. Zijn gezicht vol liefdevolle ontferming. Een warm gevoel vult haar buik. Ze leunt weer achterover en sluit haar ogen om te voorkomen dat tranen hun weg naar buiten vinden.
Een voor een plaatst hij haar voeten op de doek die op zijn bovenbenen ligt. Terwijl hij haar voeten afdroogt kijkt hij naar haar op. ‘Ik ben erbij, Lucia. Je kunt en mag daar zijn vol kracht en leven. Onthoud dat, om grote dingen te kunnen doen het soms nodig is klein en kwetsbaar te worden.’
Tot zover.
Om grote dingen te doen is het soms nodig klein en kwetsbaar te worden.
Wat een krachtige ware woorden van Victor hier in dit hoofdstuk.
Waarschijnlijk als je dit deel uit dit hoofdstuk zo beluistert en voorstelt gaan je gedachten al snel naar het beeld van een voetwassing. Jezus die Petrus de voeten wil wassen en Petrus die met weerstand reageert. Er is een prachtige schildering over waarin Petrus met een hand laat zien dat hij Jezus toelaat, zijn hand rustend op de rug van Jezus. Maar ook de twijfel en weerstand en het terugtrekkende in zijn lichaamstaal en in zijn andere hand.
Het gebeurt hier ook bij Lucia. Het protest, de weerstand.
Ontvangen is lang niet altijd makkelijk. Helemaal niet als je mag ontvangen van iemand die dat puur vanuit een hart met onvoorwaardelijke liefde jou kan geven.
Dit beeld van voetwassing spreekt mij enorm aan, juist ook omdat het zo lichaamsgericht is. Hoe intiem is het om iemand aan je voeten te laten zitten. Ik heb heel wat voeten gewassen tijdens groepswerk en workshops en de eerste reacties zijn altijd reacties van: ‘Oh, moet dat echt?’ of ‘Oh, ik weet niet of ik dat durf’ of ‘Maar mijn voeten zien er niet uit!’ of ‘Nee joh, dat hoeft niet, zal ik die van jou anders wassen?’
Uiteindelijk is de ervaring zo bijzonder en helend. Maar eigenlijk zijn we dus allemaal wel een beetje als Petrus. We beginnen wat te pruttelen, weerstand te bieden als het zo dichtbij komt dat iemand voor jou door de knieën gaat en alle aandacht heeft voor jouw voeten.
Door juist ook heel bewust te voelen wat er gebeurt met je voeten, de aanraking, het water, het tedere, intieme komt het nog veel meer binnen.
Daarom is het zo belangrijk om regelmatig al je zintuigen te gebruiken en het volop in je op te nemen. Met je ogen, je reuk, je gehoor, je smaak, en met je huid te voelen.
Lucia wordt hier eigenlijk in dit moment met Victor in haar kracht gezet. Ze mag staan en ze mag staan in het vertrouwen, het vertrouwen op God. Ze hoeft het niet alleen te doen waar haar voeten haar ook heen brengen.
Een belangrijk tip die ik je mee wil geven is, juist als er veel onrust in of om je heen is, momenten te pakken van ontspanning, van genieten en die heel bewust volledig in je op te nemen met al je zintuigen. Dit is belangrijk want daarmee sla je het ook op in je brein, in je systeem, in je lichaam. Zo kun je later altijd nog weer eens teruggaan naar zo’n fijn, mooi, bijzonder moment en met dat je dat doet denkt je brein dat je daar weer bent.
Hoe mooi is dat! Dat maakt het zo belangrijk om heel bewust te leven, je hart te volgen, te voelen en ervaren waardoor het ook nog eens steeds makkelijker wordt om te kunnen ontspannen, om je veilig te voelen in het moment.
Wil je meer ontdekken over Lucia en wat zij allemaal meemaakt als volwassene in het boomhuis van Grote Berceau dan kun je de novelle bestellen in de webshop van mijn website. Wil je de metafoor van een boom of een Eik meer uitwerken voor jezelf dan kan ik je het boek Groeikracht aanbevelen die ook te vinden is in mijn webshop via www.mirjamkarssen.nl
De volgende keer sta ik stil bij het negende hoofdstuk uit de novelle Sleutel met als titel: De angst in de ogen kijken.
Voor nu wens ik je alle goeds en….dat je voeten mogen gaan waar je hart wil zijn.
Recente reactie(s)