Weerzien

by | 5 aug 2021 | Berichten, Podcasts, Schrijven

Communicatie

De vorige keer hebben we stil gestaan bij het derde hoofdstuk van de novelle Sleutel: Wiegende Eik

In deze blog wil ik graag met je stil staan bij het vierde hoofdstuk met als titel: Weerzien.
Eerst hieronder een gedeelte uit dit hoofdstuk.

‘Door de open deuren ziet ze de ochtendzon die gestaag omhoog klimt en de laatste flarden nevel boven de wijngaard doet verdwijnen. Bekend en vertrouwd is het, dit prachtige landschap, zittend op de veranda naast Victor.
Toch voelt ze al snel dat er een dikke mist is tussen hen beiden. Zo dik dat je hem in blokken kunt snijden.
Er is door de tijd heen zoveel gepasseerd. Sinds ze voorgoed afscheid had genomen van dit dorp en dit boomhuis en nieuwe bestaansgrond ontdekte, leerde ze steeds meer van het leven te genieten. Het smaakte naar meer en er had zich steeds meer een wereld in en om haar heen gevormd waarin voor Victor geen plek meer was. Steeds vaker was hij uit haar gezichtsveld verdwenen en leefde ze haar eigen leven waarin ze schijnbaar alles onder controle had.
Schuldgevoel knaagt aan haar, hoe kan ze dit ooit aan hem uitleggen. Schommelend in de stoel en nippend van haar thee vraagt ze zich af of Victor er überhaupt nog wel inpast.

Een stukje verder in het hoofdstuk:
‘Wat kan ik voor je doen Lucia?’ hoort ze Victor vragen. Er valt een lange ongemakkelijke stilte. Ze voelt weer de oude levensgrote onmacht die haar ervan weerhoudt om haar verlangens uit te spreken. Een haperende huivering gaat door haar lichaam als ze vaststelt dat ze geen andere keus heeft dan nu dit moment met Victor ten volle te gebruiken.
Haar handen klemmen zich vast aan de balustrade. ‘Ik heb je hulp nodig maar ik voel een dikke mist tussen ons die ikzelf blijkbaar heb veroorzaakt.’
Tranen glijden over haar wangen naar beneden en spatten kapot op de bladeren van Grote Berceau. Stilzwijgend pakt hij de deken van de grond en hangt hem weer om haar schouders. Nerveus wordt ze ervan nu hij zo dicht bij haar staat en ze zijn handen kort op haar schouders voelt rust.
‘Tijd voor koffie,’ is het enige wat hij zegt waarna hij naar binnen loopt.
Ongemerkt ontsnapt er bij Lucia een zucht van opluchting.’
Tot zover.

Misschien herken je het wel je spreekt iemand en voelt na verloop van tijd ergens intuïtief dat jullie in het gesprek niet helemaal aansluiten bij elkaar. Niet op hetzelfde level zitten. Als je daar voelsprieten voor hebt zal je dat vast herkennen.
Lucia ervaart het hier richting Victor alsof er een dikke mist tussen hun in hangt. Zo dik dat je hem in blokken kunt snijden.
Alsof ze elkaar niet echt kunnen zien, horen, begrijpen. Ze niet op hetzelfde hartslevel zitten.
Ik ben wel benieuwd wat jij op zo’n moment doet.
Neem je het gewoon zoals het is voor dat moment en hou je de gespreksonderwerpen wat algemeen, over koetjes en kalfjes praten.
Of rond je het gesprek of samenzijn af en blijf je zelf zitten met teleurstelling.
Of ga je worstelen met jezelf in een innerlijke dialoog met misschien ook nog een kritische stem die van alles loopt te roeptoeteren.

Je hebt altijd een keuze om te maken!


Of….maak je een keus. En ik denk dat in het geval van Lucia het hier gaat om de keuze om kwetsbaar te worden, om een stukje van je hart te delen.
Te zeggen hoe je het ervaart, wat je opmerkt, wat jou goed zou doen?
Dat is lang niet altijd makkelijk. En natuurlijk moet daar het contact ook passend voor zijn. Zoals in een vriendschap, je relatie, gesprek met je opgroeiende kind.

Lucia vecht zich door kwetsbaarheid en ook een gevoel van onmacht heen en zet de stap naar voren richting verbinding naar Victor. Als je Sleutel leest komt je nog veel meer cruciale momenten tegen waarin Lucia een keuze heeft te maken.
De makkelijkste weg is terugtrekken, weggaan, zeggen: ‘Laat maar.’ Maar dat levert niets op.

Hoe doe jij dat in het communiceren met de ander?
Probeer de komende tijd daar eens op te letten. Durf je het aan te gaan of zak je weg in onmacht?
Binnen relatietherapie zie ik regelmatig dat tussen beide partners heel vaak niet wordt gezegd wat wel wordt gedacht. En dat wat wordt gedacht maar niet uitgesproken juist heel verbindend zou zijn.

Een tweede waar jij voor jezelf een op kunt gaan letten is dat je communiceert vanuit jezelf. Dus ik merk, ik voel, ik ervaar dat, ik zou het fijn vinden als, enzovoort.
Wat ik nog wel eens zie is dat er verwijtend gecommuniceerd wordt:
Als jij dat zegt, als je dat doet, dan….
Het levert niets op en het zal verwijdering geven in het contact van dat moment.

Om nog even een stapje dieper in dit stukje uit het hoofdstuk Weerzien te gaan wil ik ook stil staan bij de band tussen Lucia en Victor.
Zoals je misschien wel begrijpt staat de persoon Victor in Sleutel voor Jezus.
En Lucia die afscheid had genomen van haar geboortegrond en het boomhuis ontdekte nadat ze heel veel had ontvangen van Victor een nieuwe wereld en vormde daarin haar eigen leven maar verloor ook het contact met Victor.
Ze leefde haar leven volop, levenslustig, maar putte niet meer uit de Bron van haar bestaan.
Als je christen bent zal je dat vast herkennen.
Je maakt mooie stappen in je leven, je bouwt aan een vast relatie, een gezin, je ambities, verlangens, je werk en wat al niet meer.
En vaak als het dan voor de wind gaat, kan het moeilijk zijn om in contact te blijven met God, je relatie met God te blijven onderhouden.
Juist als er tegenslagen komen zijn we eerder geneigd God weer op te zoeken in het verlangen naar bijstand, steun, of om je boosheid en frustratie op Hem te uiten.

Hoe hou jij, ondanks de situatie waar in je zit of dat nu gunstig is of moeilijk met tegenslagen, jouw relatie met God levend?
Ook daarin speelt mee of je kwetsbaar kunt zijn bij Hem, jij je durft open te stellen, je Hem durft te vertrouwen. En als dat lastig is, hoe kun je daar dan aan gaan bouwen en wat of wie heb je daarbij nodig?

Ik ben heel benieuwd naar hoe jij dat doet en wens je daarin toe dat als eerste beseft dat je er mag zijn, staande op jouw bestaansgrond en dat je vandaar uit elke keer weer de keuze hebt vanuit kwetsbaarheid je te verbinden. Wil je verder ontdekken over Lucia en wat zij allemaal meemaakt als volwassene in het boomhuis van Grote Berceau dan kun je de novelle bestellen in de webshop van mijn website. Wil je de metafoor van een boom of een Eik meer uitwerken voor jezelf dan kan ik je het boek Groeikracht aanbevelen die ook te vinden is in mijn webshop via www.mirjamkarssen.nl
De volgende keer sta ik stil bij het vijfde hoofdstuk uit de novelle Sleutel met als titel: In de houdgreep

Voor nu wens ik je alle goeds en….dat je voeten mogen gaan waar je hart wil zijn.

Archief

Categorieën